Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Duo Reges: constructio interrete. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Erat enim res aperta. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Tu quidem reddes; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; An eiusdem modi?

A mene tu?

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Quis enim redargueret?

Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

Nihilo magis.

Bonum integritas corporis: misera debilitas.

Quonam, inquit, modo?

Quare ad ea primum, si videtur;

Stoicos roga.

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Me quidem ad altiorem memoriam Oedipodis huc venientis et illo mollissimo carmine quaenam essent ipsa haec loca requirentis species quaedam commovit, inaniter scilicet, sed commovit tamen.

Ergo, inquit, tibi Q. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Restatis igitur vos; Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;

Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero.

Hoc vero non videre, maximo argumento esse voluptatem illam,
qua sublata neget se intellegere omnino quid sit bonum-eam
autem ita persequitur: quae palato percipiatur, quae
auribus;

Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex
animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus.

Pauca mutat vel plura sane;

Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Paria sunt igitur. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Prioris generis est docilitas, memoria; Stoici scilicet. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;

1. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?
2. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?
3. Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia.
4. Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum;

• Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.
• Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.
• Duo enim genera quae erant, fecit tria.
• Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.
• Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.
• Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Id enim natura desiderat. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Bonum valitudo: miser morbus. Venit ad extremum; Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.